Woensdag 3 augustus
Vandaag hebben we een rondleiding geboekt bij meneer Glenlivet. En de rondleider noemt het zelfs THE Glenlivet. Het is nl. ook een plaatsje en een gebied.
Vandaag wat bewolkt met af en toe wat miezerregen, hoewel ’s middags de zon nog doorbreekt (15 graden vandaag).
We rijden gedeeltelijk via een toeristische route naar de distilleerderij van Glenlivet. Onderweg komen we diverse andere distilleerderijen tegen. Er blijkt nl. een whiskytrail te bestaan. Veel van de Schotse whisky’s wordt in deze omgeving gebrouwen.
Het ligt aan het soort water wat voor smaak de whisky krijgt. De distilleerderijen aan zee smaken anders dan die uit de bergen dus.
En een single malt whisky is een whisky van 1 distilleerderij. Een gewone malt kan van meerdere distilleerderijen zijn. Afijn, dit had ik in de reisgids gelezen en Marco wist het al natuurlijk, haha.
Als we aan komen rijden in het dorp Glenlivet dan hebben we nog zoiets van “is hier dan dadelijk een grote distilleerderij?” het ziet maar wat armoedig uit.
Maar dan ineens zien we een bord en de distilleerderij zelf. Een aantal zwarte grote schuren waar de vaten in blijken te rijpen en een mooi bijna nieuw gebouw waar de ketels in staan en waar de shop/bar te vinden is.
Marco is helemaal in zijn nopjes zie ik aan zijn grote glimlach. Na de rondleiding wacht nog een proeverij en daar verheugt hij zich enorm op.
De groep bestaat uit ongeveer 15 mensen. Lekker klein dus. De rondleider spreekt duidelijk Engels dus we kunnen hem goed volgen.
Het proces is heel makkelijk: water, gerst en gist zijn de hoofdingrediënten en het soort vat geeft uiteindelijk de smaak aan de whisky. Dat is nieuw voor mij.
We horen wat over de geschiedenis van het familiebedrijf, hoewel het nu niet meer door de familie wordt geleid. De oprichting is George Smith. Hij begon ongeveer 200 jaar gelden met een illegale stokerij, zoals wel weer meer Schotten dat toen deden. En er werd ook veel gesmokkeld destijds.
Zelfs de koning wilde deze whisky komen proeven ondanks dat het dus illegaal was en hij was zeer onder de indruk van de goede kwaliteit.
Daarom heeft George er toen een legale stokerij van gemaakt en is er op een gegeven moment een patent op gekomen. Vier generaties lang is het bedrijf in de familie gebleven.
Het is nu gemoderniseerd en er wordt ook veel aan het milieu gedacht omdat het een energievretend bedrijf is.
We worden rond geleid in de fabriek die er ontzettend clean uitziet met g6 rote koperkleurige blinkende distillaten.
We eindigen de tour in de ruimte waar de vaten liggen. Hier liggen miljoenen liters opgeslagen. Je hebt Amerikaans en Europees eiken vaten. Glenlivet gebruikt voor 90% Amerikaanse vaten omdat daar een lekkerdere smaak van komt. Hoe langer de rijping, hoe meer smaak je krijgt.
Voor iedere whisky worden verschillende vaten gemengd, van diverse jaargangen om zo nog meer smaak te verkrijgen. Je kunt dus, net als met muziek vertelt de rondleider, oneindig veel smaken maken.
Daarna komt de proeverij. Ook aan de mensen die geen whisky proeven, is gedacht: zij krijgen nl. 3 mini flesjes mee. Kan Marco thuis de proeverij nog eens overdoen.
En hoe langer de rijping, hoe duurder de whisky. Er zijn wel exemplaren van 7500 euro. En op de boot zagen we er 1 van 800 euro.
Afijn, Marco geniet van de 3 soorten (12, 13 en 15 jaar oud). In de shop staan ook nog 3 vaten waaruit je zelf je eigen fles mag vullen. Marco proeft 2 soorten en besluit zelf ook een fles te vullen. Je krijgt dan ook je eigen etiket en je moet je gegevens achterlaten want Glenlivet moet dat doorgeven aan de belasting.
Marco heeft een 15 jaar oude whisky gekocht, distillery exclusive, caskstrength edition, french oak finish, rich apple and vanilla, samen met een speciaal glas.
Deze whisky is dus niet te koop in de winkel.
Omdat je na 5 proefglaasjes toch wel een beetje aangeschoten bent, rijd ik weer terug. We rijden naar Aviemore om te lunchen en genieten weer van de prachtige uitzichten (mooie groene weilanden, bergen, schapen, verlaten huisjes, kleine dorpjes en smalle weggetjes).
Omdat we nog niet genoeg gewandeld hebben, sluiten we af met een kleine route in en rondom het dorp en eindigen we in een soort van Amerikaanse Dining voor het avondeten. Het enige restaurant dat er is was nl. al vol geboekt 🙂