Martijn heeft al een paar dagen last van kiespijn (vaak ’s avonds of juist tijdens het eten). Op de vraag of ik een afspraak zal maken bij de tandarts krijg ik een volmondige JA te horen. Dat is duidelijke taal.
Gelukkig kan ik maandagochtend meteen terecht. We zullen dit weekend maar een extra paracetamolletje er tegen aan gooien. We denken zelf dat Martijn een gaatje heeft en dat dat de pijn veroorzaakt maar niets is minder waar…..
Ik breng Martijn maandagochtend eerst nog even naar school en haal hem om 10.00 uur op. Samen op weg naar de tandarts; Martijn mag lekker achterop vandaag. De tandarts kijkt eens in de mond en heeft al snel in de gaten wat er mis is. Het is niet een gaatje waar hij zo’n last van heeft maar een opkomend abces. Oh nee toch, dat heeft hij vorig jaar ook eens gehad en toen heeft de tandarts het onstoken abces door moeten prikken. Pijnlijk maar daarna was de pijn wel meteen weg. De tandarts ziet het niet zitten om het nu weer op die manier aan te pakken en stelt voor om de melkkies te verwijderen. Op die manier wordt een wortelkanaalbehandeling voorkomen want dat wil ze Martijn echt niet aandoen en dat is ook niet nodig omdat het dus om een melkkies gaat. Martijn stemt in met het plan om dit terplekke dan maar te doen.
Eerst wordt hij verdoofd. Hij krijgt 2 prikjes. Beetje naar maar hij houdt zich groot. He, daar krijg je een vreemd gevoel van in je mond. Hij heeft dit niet eerder meegemaakt en is best wel verdrietig. Gelukkig legt de tandarts precies uit wat ze allemaal gaat doen en waarom.
Als de verdoving goed is ingewerkt, wordt de bekende tang gepakt. Er moet even gewrikt worden om hem eruit te kunnen halen. Oh jee, tranen rollen over de wangen. Het is natuurlijk ook helemaal niet leuk en al helemaal niet omdat we dit niet hadden voorzien. De kies is er nu uit met wortel en al. Er zitten 3 grote wortels aan vast. Hij krijgt hem mee in een speciaal doorzichtig kokertje zodat hij de kies kan bewaren en aan de kinderen uit zijn klas kan laten zien.
Martijn en ik nemen nog even plaats in de wachtkamer omdat hij toch wel wat overstuur is van wat hem is overkomen. Na een tijdje komt de tandarts even poolshoogste nemen of alles wel goed gaat. Het is puur de schrik en de verdoving geeft zo’n naar gevoel. Na ongeveer een half uurtje neem ik Martijn weer achterop om hem weer op school af te leveren. We lopen samen naar zijn klas en de meester krijgt de primeur: hij mag als eerste een kijkje nemen in het zwarte gapende gat. Daarna krijgt Martijn genoeg aandacht van zijn klasgenootjes. Wel een stoer verhaal natuurlijk op de maandagochtend.
Als ik hem ’s middags weer ophaal, vertelt Martijn dat hij toch blij is dat de kies eruit is omdat die kies dan geen pijn meer kan doen. Fijn om te horen. De volgende dag neemt hij de kies weer mee naar school om hem nog een keertje aan alle kinderen in zijn klas te laten zien.