Categorie: Wandelen

Maandag 7 augustus
Vandaag onze 1 na laatste dag in Schotland want morgen brengt de boot ons weer terug naar IJmuiden.

Vandaag klimmen we een berg op, aan de rand van Edinburgh en dicht bij onze accommodatie. Ik had al gelezen dat je vandaar uit een prachtig uitzicht op het kasteel hebt. En weer een zonnige dag afgewisseld met wat wolkjes. 

De klim valt alles mee als we het vergelijken met onze eerder gemaakte wandelingen hier in het land. Bovenop de berg worden we weer getrakteerd op prachtige uitzichten. Het kasteel is toch wat verder weg dan we dachten maar niettemin genieten we weer van de stad en de natuur eromheen.

Weer terug beneden gaan we naar de World Press Photo tentoonstelling die hier toevallig is. Het valt ons op dat er ook dit jaar weer veel trieste foto’s te zien zijn. Vroeger had je nog een categorie Sport, Dieren etc. maar nu zijn er veel oorlogsfoto’s en schrijnende gevallen foto’s te zien.

“Thuis” lekker opgefrist en wat gegeten en daarna lopen we door over de Royal mile voor onze laatste souvenirs (sokken voor de jongens, een schotse ruit paraplu en 2 heerlijke doosjes eigengemaakte fudge. Deze bakker maakt alleen maar fudge in allerlei smaken (met pindakaas, marsepein, pure chocolade, cheescake, pistache en noem maar op). Mmmmmm, dat wordt smullen thuis (1 bakje voor Laura en ook 1 voor onszelf). 

We lopen nog lekker door en genieten op een terrasje na van onze vakantie. Het blijkt de oudste pub van Edinburgh te zijn en we besluiten daar dan ook maar onze avondmaaltijd te nuttigen: steak-ale-pie. Alweer smullen geblazen. Dat is toch zo lekker in Schotland en Engeland: lekker eten in een pub waar je jong en oud door elkaar ziet zitten. 

Nou en dan verheug ik mij de hele dag al op de Military Tattoo van vanavond. We zijn warm aangekleed want de tribunes staan buiten voor het kasteel opgesteld. Deze kaartjes hadden we thuis al gekocht en dat is maar goed ook want alles is uitverkocht. Sterker nog: we kregen al een mail van de organisatie met de verkoop van de tickets voor 2024. 

We installeren ons bovenaan en kijken hoe al het publiek binnenstroomt en zien nog wat militairen oefenen op hun drumwerk. Marco neemt nog maar even een shotje whisky (ook hier staat weer een standje). 

Uit het kasteel komen plots allemaal mensen die toch wel enigszins deftig zijn gekleed en enkele heren lopen in een militair uniform. Blijkbaar hebben zij gedineerd in het kasteel. Zij nemen hun intrede in de royal lodge. 

Ineens komt er een zwarte auto het kasteel uitrijden en komt het Engelse volkslied uit de speakers. Het publiek gaat en masse staan (hand op het hart) en zingt mee. Het is prins Andrew die uitstapt en ook plaatsneemt in de royal lodge. Toch leuk dat wij dat nou net deze avond meemaken.

En ja hoor, dan begint het spektakel. Honderden doedelzakkers in vol ornaat treden al spelend binnen. En op het kasteel branden de fakkels en zie je Storytelling 2023 staan. De hele avond zien we diverse lichtshows zich afspelen op het kasteel: werkelijk sprookjesachtig.

Wij zijn heel erg onder de indruk, Marco ook en dat had hij niet verwacht vertelt hij later. Het is de muziek die ze met z’n allen maken, het onbekende voor ons en de show die ze ervan maken. Ze maken al spelend diverse figuren op het podium waarbij ze dus allemaal door elkaar lopen maar echt zo strak geregistreerd. Ik maak dan ook de hele avond wel diverse flimpjes.

Daarna komen er diverse landen optreden al dan niet met doedelzakken. Soms modern met viool en gitaarmuziek erbij en ook een Caribische groep treedt op.

Maar het meeste indruk maken toch wel iedere keer de doedelzakkers in vol ornaat.

Op een gegeven moment treedt het Zwitserse team op in hun militaire uniform en hun geweren. Ook weer een strak geregistreerd optreden met veel strakke figuren en waarbij zij ook hun geweren gebruiken (niet afschieten maar wel omhoog richten, terug in de houding en dat alles allemaal tegelijk, niemand die een fout maakt). Zeer indrukwekkend en het is dan ook helemaal stil op de tribunes. 

Vele ohs en ohs en hard applaus toen zij klaar waren. We hebben genoten van een fantastische avond. Het was de 80 pond pp meer dan waard. Heel mooi om dit meegemaakt te hebben. De afsluiting bestaat uit een optreden van alle deelnemers samen. Een mooiere afsluiter konden wij ons niet wensen.

Dingen die ons zijn opgevallen in Schotland:

• Smalle wegen (de zgn provinciale wegen) met zijn vele passways om je tegenligger te laten passeren.
• De vele vele schapen (veel met zwarte poten en zwarte kop en een lange staart).
• Het slechte wegdek
• Grappige verkeersborden (oudere mensen over laten steken, “hidden dip”, op een hondenuitlaatveldje “er is geen poepfee dus graag zelf opruimen”, wegomlegging met de toevoeging “our appologies for the inconvenience”)
• Accent van sommige Schotten lastig te verstaan
• Aardige Schotten
• Veel kilts en kiltkleermakers in ieder dorp.

Donderdag 4 augustus (miezerige dag met af en toe een opklaring)
Vanmiddag hebben we een tochtje geboekt met de rendierhoudsters. Gegarandeerd succes zeggen ze hier dat je rendieren ziet.

Maar eerst gaan we op zoek naar een huisarts omdat mijn rechteroog is ontstoken. Wat na telefoontjes worden we naar een opticien geleid in het plaatsje Aviemore, genaamd David Veen. Nou 3 x raden waar zijn roots liggen. Zijn opa kwam uit Friesland vertelt hij. Hij spreekt zelf echter geen NL meer. Hij heeft een tijdje in Zuid Afrika gewoond maar vanwege de politieke situatie is hij naar Schotland verhuisd waar 1 van zijn ouders vandaan kwam.

Hij schrijft een recept uit voor antibiotica en we rijden weer terug naar de camping om in de middag vervolgens weer richting Aviemore te rijden voor onze rendierentocht.

Bij aanvang miezert het nog maar zodra we aankomen in de vallei is het droog. En wat worden we verrast zeg: iets van 30 mannetjes en 2 kalfjes heten ons daar welkom. Er worden instructies gegeven door de herderinnen om de dieren niet aan te raken. Een aanraking betekent in rendierentaal “back off”.  

De rendieren zijn dus niet echt wild maar ze krijgen wel alle ruimte in de bergen om zichzelf te bedruipen. De vrouwtjes hebben in het voorjaar kalfjes gekregen en zij zijn de bergen in getrokken om de kalfjes te zorgen/op te voeden. De mannetjes zijn in de vallei achter gebleven en krijgen 2 of 3 x per dag wat voer van de herders en hun bezoekers dus.

Wie wil mag zijn hand openhouden om zo de rendieren eruit te laten eten. Nou dat wil ik natuurlijk wel. Ze hebben alleen een ondergebit en bovenin hebben ze iets van 1 groot bot zitten waar ze het gras mee malen. 

Ze lopen vrolijk door ons heen al die rendieren en we mogen volop foto’s maken. Ze gaan hun eigen gang en wij vinden het meer dan fantastisch hier in de vallei. Sommige rendieren hebben hele grote geweien van wel 5 kg. Groot. Ieder gewei heeft zijn eigen vorm, geen enkele is hetzelfde. 1 keer per jaar valt zo’n gewei er dan 1 in keer af waarna het langzaam weer aangroeit.

Je mag dan ook absoluut niet aan het gewei komen want dat is super gevoelig en als er een stukje afbreekt is dat al erg pijnlijk voor het dier.

Ze kunnen zo’n 12 a 15 jaar oud worden. Ze hebben geen vijanden hier natuurlijk dus als zij doodgaan is het door het een ziekte of ouderdom.

Het is erg rustgevend hier in de vallei met die beesten. We raken niet uitgekeken en fotograferen erop los. 

Ze maken trouwens ook lieve klikgeluidjes met hun hoeven. Een mooi geluid als ze met z’n allen achter elkaar aan lopen de heuvels in.Een hele leuke middag gehad! Een aanrader voor wie nog naar Schotland gaat.

Zondag 30 juli
Vandaag een zonnige dag in het vooruitschiet, iets wat op het eiland niet vaak blijkt voor te komen horen we. We hebben dus reuze geluk.

Skye is het grootste eiland van de binnen-hybriden en is eigenlijk een schiereiland dus we kunnen straks op ons gemak verder reizen zonder ons druk te maken of we de ferry wel halen.

De uitzichten onderweg zijn werkelijk verbazingwekkend. Veel schapen uiteraard die ook zomaar langs de weg lopen ineens. Goed uitkijken dus tijdens het rijden. Diverse inhammen met mooie witte “dorpjes”. Ook regelmatig een vervallen huisje wat dan gewoon blijft staan en waarnaast dan iets nieuws is gebouwd. Dat zien we trouwens in heel Schotland wel. 

Omdat we slingerend langs de kust rijden, zien we vaak andere uitzichten. We stoppen dan ook een paar keer om te genieten van de mooie views!

Ons eerste dorpje waar we stoppen is Portree. De dorpjes zijn dun bezaaid op Skye. En we gaan uiteraard naar het bekende straatje uit de reisgids met de mooie gekleurde huisjes. Haha, het blijken maar 4 gekleurde huisjes te zijn: typisch geschilderd voor de toeristen. Maar dat mag de pret niet drukken.

Na een pizza lunch rijden we verder want we willen niet de hele dag in de auto zitten maar ook nog een hike maken. En dat doen we bij de Old Man of Storr (49 meter hoge monogliet). Deze hike heeft 2 voetjes qua gradatie maar we vinden hem behoorlijk pittig op sommige plekken. We stijgen aardig met soms wat stenen trapjes afgewisseld met kronkelpaadjes. Boven op de berg doen we snel een vestje aan en laten we ons fotograferen: we hebben het weer gered. 

Dit keer met de nodige midges (mugjes) onderweg. Daar zien we later vandaag de gevolgen van op onze armen, op ons hoofd en in het gezicht/hals. 

En oh wat hebben we weer een mooie uitzichten: zee, groene bergen die eruit zien alsof ze met fluweel zijn behangen, rotsen en nog meer mensen die hijgend naar boven klimmen.

Werkelijk de moeite waard om deze klim te hebben gedaan. En we boffen dus met het zonnetje want het regent heel vaak op Skye horen we van de Schotten. Omdat we niet met de ferry terug hoeven zijn we niet aan een tijd geboden en rijden we verder op het eiland naar een waterval. Nou ja, deze valt wel wat tegen maar de steile rotspartijen die eindigen in de zee maken alles goed. Ook hier gaat de drone weer even opstijgen.

Daarna rijden we verder langs de kust met zijn ontelbare loslopende schapen, af en toe een huisje of een vervallen schuurtje. Wat een schoonheid. En af en toe even uitstappen bij een point of view. Omdat wij dit soort uitzichten niet kennen in Nederland vinden het wij het natuurlijk heel bijzonder.

We gaan fish & chips eten in Portree omdat we niet weten wanneer er weer een dorpje komt. En daar denken meer mensen zo over want de rij is behoorlijk lang. We raken aan de praat met Engelsen die onlangs van zuid Engeland naar Inverness zijn verhuisd. Corona heeft hen deze doorslag gegeven. Hij vindt het leven hier fantastisch (rustiger) en zijn vrouw moet nog wat wennen vertelt ze. Hier hebben ze voor weinig geld veel meer huis en tuin kunnen kopen. En omdat zij de gardener is (hoor je vaak in Engeland) was een tuin heel belangrijk. Hun dochters komen regelmatig een paar dagen langs. 

Er was een foto van prince Charles en Camilla die bij deze vistent zijn geweest en we hoorden die Engelsen over prince Charlie praten, zodoende raakten we aan de praat. Ik vroeg of dat een mockingname was maar dat was niet zo. Ze moesten alleen nog ontzettend wennen aan King omdat zij hun hele leven een Queen hebben gehad (net zoals bij ons dus vertellen we: koningsdag wordt ook nog vaak Koninginnedag genoemd). 

Nadat we ons maaltje hebben verorberd rijden we door naar ons hotel voor 1 overnachting omdat het te ver rijden was in 1 keer naar onze volgende bestemming. Het is tevens het duurste hotel van deze vakantie. Maar oh jee bij aankomst zien we al meteen dat dit het geld absoluut niet waard was. Gelukkig maar voor 1 nachtje. Armoedige receptie, vloerbedekking die stinkt naar natte hond (achteraf blijkt het wiet te zijn). Veel te kleine kamer met een bed wat al enige tijd aan vervanging toe is. 

Of we nog een ontbijtje willen is de vraag a 15 pond pp. Nou laten we dat maar overslaan maar we worden getild waar we bijstaan.

We krijgen nog wel een tip van de serveerster in de bar voor een lekker tentje onderweg om te ontbijten.

Vrijdag 28 juli
Niet te geloven: alweer een droge dag voorspeld vandaag. Dat komt mooi uit want we gaan een hike maken bij Loch Lomond, in het Trossachs National Park . Terplekke besluiten we om de Conic Hill route te gaan lopen waarbij je een fantastisch uitzicht wordt beloofd op het Loch Lomond. 

Nou, die hike valt nog niet mee: we klimmen en klimmen alsmaar hoger. 

En wat worden we weer beloond vandaag met hele mooie uitzichten op het meer (35 km lang en 8 km breed). Er liggen wel meer dan 30 eilandjes in dit meer. In 2002 werd dit meer/het park uitgeroepen tot het eerste nationale park van Schotland. 

We besluiten om de lange route terug naar beneden te nemen. Onderweg komen we weer ontzettend veel schapen tegen en genieten we van de mooie uitzichten en de bergen om ons heen. Die schapen zijn trouwens wit met een zwarte kop en zwarte poten. En alle schapen zijn geschoren merken we op. Onderweg houden we een pitstop voor onze meegebrachte lunch. We genieten met volle teugen: beweging, mooie uitzichten en dat alles voor niks. 

Bij de Oak Tree beneden in het dorpje drinken we nog wat en omdat de zon volop schijnt, lopen we nog een vlakke route langs het meer. Hier blijken regelmatig kleine strandjes te zijn. En we zien diverse mensen die her en der hun tentjes hebben opgezet. Dat mag omdat dit een camping zone gedurende de zomer is. 

Ook hier laat Marco zijn drone weer de lucht in gaan om zodoende een nog mooiere impressie te krijgen van deze weidse omgeving. 

Het is mooi geweest voor vandaag (30.000 stappen op de teller). We frissen ons lekker op in het motel en lopen Stirling weer in. We komen uit bij een Italiaans restaurantje en wederom eten we weer heerlijk en lachen we om de bediening die er soms een dolle boel van maakt. Een van de obers moet blijkbaar nog eten en hij krijgt er ook nog eens een heerlijke rode wijn bij geserveerd van zijn collega’s. Stirling en omgeving zijn een aanrader. 

Morgen hebben we een reisdag voor de boeg omdat we richting het eiland Skye gaan.

Donderdag 27 juli
We verlaten Glasgow door een gordijn van regen. Vandaag leidt onze reis ons. Naar Stirling. We besluiten terplekker om de scenic route te nemen en na nog wat miezerregen wordt het al snel droog.

Oh wat een prachtige route: veel schapen op de weilanden, vele vergezichten, smalle weggetjes en een paar lieflijke dorpjes. En oh ja, de wegen zijn ontzettend slecht onderhouden. Af en toe zien we nog een bord staan dat het onderhoud dankzij Europees geld is vernieuwd.

Ik kijk altijd graag naar een programma dat heet “Escape to the country”, over Engelse (of Schotse) mensen die vanuit de stad willen verhuizen naar het platteland en met een makelaar diverse huizen en dorpjes bekijken. 

Nou, dat gevoel komt meteen bij mij naar boven als we hier rondrijden. Echt een escape hoor. 

Halverwege de ochtend komen we aan bij ons 2^e slaapadres: de travellodge. Een soort motel in Stirling. Het is een verrassend mooi, nieuw en schoon motel. Met bar en mogelijkheid om te eten. En we kunnen gewoon lopend het dorp in en het kasteel van Stirling is ook op loopafstand. Perfect dus.

Er is bewijs dat het kasteel er al in de 11^e eeuw stond en het huidige gebouw dateert van de 15^e eeuw en werd in 1746 voor het laatst verdedigd tegen de jacobieten.  Van 1881 tot 1964 verbleven er rekruten van de Argyll and Sutherland Highlanders. 

Dit kasteel is 1 van de belangrijkste forten geweest in Schotland waaromheen dus de oude stad Stirling ligt. En Stirling geldt als de poort naar de Highlanden.

Van binnen zijn een aantal zalen prachtig gedecoreerd in mooie kleuren. De eenhoorn is nogal een dingetje waar die komt in veel schilderingen en weefkleden telkens terug. Blijkbaar geloofden ze daar dus in destijds.

Na 2 uur te hebben rondgedwaald besluiten we dat het mooi is geweest. Vanuit het kasteel zagen we een hoge toren, het Wallace monument. Aangezien het iets te ver was om te lopen, zijn we er met de auto naar toe gereden en zijn we naar boven geklommen. We worden beloond met een prachtig uitzicht over de stad en de mooie landelijke omgeving. Marco heeft zijn drone meegenomen en wat mooie opnamen gemaakt. 

Mocht eigenlijk niet maar het geeft echt prachtige beelden die je alleen met een fototoestel niet kan maken. 

En beneden lopen we door een open veld om ook nog wat drone opnames te maken. Ik hoor doedelzakmuziek en besluit daarop af te gaan.

Het blijken 3 jongens te zijn die ieder met een eigen doedelzak staan te oefenen. Ik vraag ze hoe zo’n apparaat nou eigenlijk werkt. Je blaast dus lucht in de doedelzak, met je arm/elleboog laat je de lucht er weer uit en ondertussen bespeel je de fluit met je vingers. Veel handelingen dus.

Ik vertel dat ik uit Nederland kom en dat wij deze muziekinstrumenten niet kennen. Dan vertellen ze enthousiast dat ze volgende week naar de Scouting Jamboree gaan in Haarlem. Hoe leuk is dat. 

We hebben een heerlijke dag gehad en halen nog wat kleine boodschapjes bij de Tesco alwaar we grote torens zien met snoeptrommels Quality Street, mmmmmm.

’s Avonds gaan we eten in de lokale pub in Bakerstreet (steakpie voor Marco en fish and chips voor mijzelf). Zo handig die pubs. 

En weer een droge dag beleefd 🙂