De vierde en laatste dag, de dag van Cuijk en natuurlijk de Via Gladiola richting de finish.
Vandaag hebben we weer de late start en vertrekken we rond 6.00. Er zijn duidelijk minder studenten om ons uit te juichen dan op een dag van een vroege start. En mogelijk zijn de studenten na een week feesten ook wel een beetje moe 🙂
De eerste paar kilometer van dag 2, 3 en 4 zijn hetzelfde, dus die komen bekend voor. Vervolgens richting Overasselt. Het tempo is me net wat te laag dus ik verlaat Joost en Erik, om alvast koffie voor ze neer te zetten bij het NXP rustpunt. Tot mijn verbazing loopt Erik gewoon achter me, hij heeft een goede dag en dat is te merken aan zijn tempo! Sterker nog, we zijn de hele dag met z’n tweeën verder gegaan.
Na de rust verder van de dijk naar Linden, waar het hele dropje in het thema staat van film.
We gaan door maar we laten Joost achter want hij moet even een powernap doen. Vlak voor Cuijk stoppen wij ook even voor gratis yoghurt en een ei. Altijd goed voor de extra energie.
Vorig jaar begonnen en nu weer op het programma: een hotdog net na de pontonbrug bij Cuijk. Het idee was ook om Joost daar weer op te pikken maar ineens zit hij een flink stuk voor ons, het moet niet gekker worden. Wat een gekkenhuis weer in Cuijk weer trouwens, het bevordert de doorstroming niet maar het plezier wel.
Tussen Mook en Malden slaat dan toch de regen toe: er waren de afgelopen wel wat zware wolken maar tot nu toe waren we de dans ontsprongen. Nu waren we dik aan de beurt en moesten de poncho’s tevoorschijn getoverd worden! Ineens was het wat rustiger op straat met zowel wandelaars als toeschouwers. Maar ergens bij Malden kregen we in de werkelijk stromende regen een biertje van een ex-collega van Erik.
Gelukkig konden we met z’n drieën schuilen in het rustpunt van de wandelbond. Het kost wat om daar in te mogen zitten, maar het was het weer dubbel en dwars waard.
We zaten nu vlak voor Malden, volgens een bord nog maar 5,7km van de finish. Sylvia had weer een probleem met de trein naar Nijmegen. Pas toen we zeker wisten dat we Nijmegen in zouden lopen als iedereen daar was, gingen we weer verder. Joost besloot de blaren te laten voor wat ze waren, goed he? Uiteraard stond Ingrid, samen met Bas en Marianne, bij Malden langs de kant. Weer een biertje, pffff.
En toen verder naar de finish die verder was dan het bord eerder had aangegeven, boeh. Maar dat vergeet je snel als je als het ware wordt gedragen door alle aanmoedigingen en high-fives. De regen was gestopt en alle toeschouwers waren weer teruggekomen. Maar ook de wandelaars dus de doorstroming was stroperig. Tussen een aantal Zwitserse pelotons (die echt de hele breedte van het parcours opeisen, je moet echt oppassen) liepen we de laatste kilometers en zo kwamen we rond 17.00 bij Marly, Sylvia en Paul aan.
Na het ophalen van onze medailles (wat een rijen daar zeg) zijn we met z’n allen naar “ons” cafe De Kluizenaar gegaan voor lekkere biertjes en avondeten.
En toen zat de week erop: afscheid nemen van elkaar, van onze kamer en hup de trein in (richting Utrecht ging het moeizaam).
De kamer is voor volgens jaar alweer gereserveerd, echt een toplocatie.
Erik en ik hadden halverwege de week het plan opgevat om volgend jaar weer eens een 50km te doen. Ik geef het niet veel kans, maar wie weet!