Vandaag dus alweer de derde dag, we zijn op de helft! Deze daag gaat naar Malden, Mook en via Plasmolen naar Groesbeek (en natuurlijk weer terug naar Nijmegen). De oplettende lezer weet dan al dat we ons ineens in heuvelachtig terrein bevinden. Al een paar keer hoorden we het nummer van AC/DC, Highway to Hell, dan weet je genoeg…
Het plan was om een uur na Erik op te staan en Joost en Erik ergens op de route weer te vinden. Dat lukte niet helemaal, ik was wakker en startte uiteindelijk maar een kwartier (oid) na hen. Bij de NXP kraam net voor Malden waren we als drietal weer compleet. Koffie naarbinnen en daar gingen we weer.
Ingrid stond nu in Malden (en daar slapen zij ook), maar ik had geen ruimte voor een extra versnapering dus ben doorgelopen.
In Mook ben ik bij Joost langsgegaan, was daar ook nog niet geweest dus een uitgelezen kans. Ik wist niet dat de heuvels ook al in Mook beginnen dus daar moest ik extra klimmen (niet heel veel maar toch).
Na Mook een heel stuk over de dijk naar Plasmolen en vandaar naar Groesbeek. De eerst klim was een feit. Had ik tot dan toe eigenlijk fluitend gelopen, nu begonnen mijn flippers toch echt wel een beetje moe aan te voelen. In Groesbeek zat Ingrid weer (wat een topper he?) en zaten Joost en Erik daar ook uit te puffen en bananenbrood te eten.
Het pluspunt van de KNWB was niet heel ver weg, maar toch 1 heuvel/klim verder dan verwacht wat tussen de oren natuurlijk niet echt handig is. We hebben een relatief korte stop gemaakt en net toen we wilden vertrekken kwam Joost binnen. Hij moest echter weer naar zijn blaren laten kijken (en er is meestal een aardige wachtrij), dus Erik en ik zijn verder gegaan, strijdend tegen moeie voeten. Was het heel. Vreselijk? Nee dat ook weer niet maar echt fijn was anders. Maar het helpt enorm als je in de laatste straten voor de finish weer wordt aangemoedigd door duizenden mensen. Weer allemaal in dezelfde kleur gekleed (rood was deze keer het thema), een super straatfeest.
Rond 14.00 waren we binnen, helemaal geen slechte tijd! Een biertje om het af te leren en toen we begrepen dat het nog wel ruim een uur kon duren dat Joost binnen zou komen, zijn we naar ons hok gegaan voor een powernap.
Uiteindelijk zijn we weer naar de Wedren gegaan om met Joost zijn goede binnenkomst te vieren.
Om half vijf zijn Erik en ik naar de “rode” straat gegaan om daar de laatste wandelaars moed toe te juichen. En dat helpt echt hoewel een enkele wandelaar er niets van moet hebben om door een haag van mensen te moeten lopen š De laatste loper die de finish heeft gehaald moest zwaar ondersteund worden en eenmaal op de Wedren was er aardig wat EHBO om haar heen toen ze voor pampus op de grond lag. Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ze het morgen gaat redden…
En nu is het half negen. We gaan slapen (psssst, Erik slaapt al terwijl hij veel jonger is dan ik)ā¦
Morgen de laatste dag alweer. Laren we aannemen dat we miraculeus weer voeten hebben vol energie!
De vierde en laatste dag is begonnen. Dat ga je zeker halen! Topper! Hartelijk dank voor het schrijven van de blogs, zoo zijn we er toch een beetje bij.