Washington DC donderdag 24 t/m zondag 26 augustus
We rijden vanuit Lancaster op ons gemak naar Washington. We gaan via Baltimore zodat we daar ook nog een glimp van opvangen.
Vandaag leveren we de auto weer in want in Washington maken we toch weer gebruik van de metro.
Dit keer overnachten we in het Hyatt Place hotel en wel op de tiende verdieping. We hebben dit hotel uitgekozen omdat het dicht bij een metrostation ligt. In de omgeving van dit hotel is niet veel te zien/te doen. We gaan die middag meteen de stad om het Witte Huis te bezichtigen. We willen niet teveel zien want voor morgen hebben we een fietstour geboekt met een gids langs de highlights.
We lopen zowat voorbij het Witte Huis zonder dat we er erg in hebben (haha). We zien een kluitje mensen staan fotograferen en jawel hoor, daar is opeens het Witte Huis. Het is veel kleiner dan we verwacht hadden. Veel hekken en secret service te zien. We mogen ook niet te dichtbij komen. De scholen beginnen hier a.s. maandag weer dus dat zal wel verklaren waarom het hier zo rustig is.
Washington is totaal anders dan New York. Je kunt ze echt niet vergelijken met elkaar. De highlights liggen geconcentreerd rond de Mall (groot gebied rondom het Witte Huis en het Capitol). En we horen dat alle Smithsonian musea (en dat zijn er heel wat hier) gratis zijn.
Onze fietstour op vrijdag “delen” we met een Schots gezin. De gids is een student die dit al 3 jaar doet. Hij is trots op zijn stad en weet veel te vertellen over de diverse monumenten etc. De tour neemt 3 uur in beslag. De Mall is een uitgebreid gebied dus is het fijn om deze afstanden met de fiets af te leggen i.p.v. lopend. Er ligt trouwens een heel goed fietspad op de Mall zelf en rondom het centrum.
We zijn nog maar net op weg of Marco spot 4 grote helikopters. Hij vraagt de gids of hier de president in zou zitten. Ja, dat zou heel goed kunnen. De gids besluit in overleg met ons om naar het Witte Huis te fietsen om te kijken of de helikopters daar gaan landen. Onderweg zien we dat ze zwart zijn; het blijken blackhawks van het Pentagon te zijn. Jammer dus. Het zou toch wel gaaf zijn geweest als we de president hadden kunnen zien nu we toch in Washington zijn, ook al is zijn naam Trump.
We fietsen o.a. naar het Washington Monument, het Abraham Lincoln Memorial (zeer imposant gebouw met 36 zuilen en een enorm standbeeld van hem). En hij brengt ons naar het Vietnam Memorial, het Korean Memorial en het Tweede Wereldoorlog Memorial (als laatste bijgekomen in 2004). Overal maken we tussenstops.
In Washington is het Washington monument het hoogste gebouw en nieuwe gebouwen mogen niet hoger zijn is vastgelegd in de wet. Ze zijn voor de WO II begonnen met de bouw en tijdens de WO II lag de bouw een tijd stil. Daarna is men verder gegaan met de bouw en heeft men andere stenen gebruikt. Dat is de reden dat de toren niet helemaal is opgetrokken uit 1 soort steen. De top (het dak) is gemaakt van aluminium en is beschilderd waardoor het lijkt alsof het ook van steen is gemaakt. Vroeger was aluminium zeer duur en uitzonderlijk.
De diverse oorlogsmonumenten zijn mooi om in het echt te zien maar op TV lijken ze altijd groter. De Vietnamoorlog duurde van 1959 t/m 1975. De namen van alle overledenen staan gegraveerd op de zwarte stenen. Er is gewerkt vanuit het midden van het monument. De eerste persoon die is overleden staat gegraveerd, daarna gaat de lange rij met namen naar de rechterkant. De persoon die het laatst is overleden staat gegraveerd naast de persoon die als eerste is overleden. Dat is mooi bedacht. De zwarte stenen geven een spiegeling van jezelf weer. De architect wilde hiermee het heden en het verleden laten samenkomen. Het monument ligt als het ware ondergronds maar is wel helemaal open. Zou je bovenop het grasveld lopen dan zou het zomaar kunnen dat je het niet eens ziet.
Voor de Amerikanen zullen deze memorials veel indrukwekkender zijn dan voor Europeanen denken we.
De gids vertelt ons dat hij hier woont. Hij dacht altijd dat alle musea in de hele wereld gratis waren. Hij vertelt enthousiast hierover. Vorig jaar is er (na wel 100 jaar gebakkelei) een nieuw museum bij gekomen; het African American museum (geschiedenis van de slavernij t/m heden). Gezien de geschiedenis vond men dat dit museum er toch moest komen. Er is echter een wachtrij van 4 maanden.
Washington is gekozen als overheidsplaats omdat het tussen het Noorden en het Zuiden van Amerika ligt en zo dus neutraal is, vertelt de gids.
The Capitol wint het van het Witte Huis; veel groter en mooier vinden wij. Er is een linker- en een rechtervleugel (republikeinen en democraten). En ondergronds is een speciale metrolijn aangelegd. Als 1 van de vleugels in een stemming zit dan hangt de vlag uit.
Een paar dagen terug (in Lancaster) probeerden we nog een tour te boeken maar deze waren helaas al volgeboekt.
Na onze fietstour eten we wat in de foodhall en gaan de jongens zelf met de metro terug naar het hotel. Marco en ik besluiten terplekke om die middag op de fiets naar Arlington Cementry te gaan. Zo zien we ook nog wat van de stad en genieten we van het mooie weer.
We bezoeken het graf van de Kennedy’s en lopen wat rond op deze ultragrote begraafplaats. Ook hier geldt weer dat het ons niet zoveel zegt. Wel mooi aangelegd.
Ook vandaag merken we weer dat de Amerikanen bijzonder behulpzaam zijn. We staan wat te kijken op de plattegrond welke route we zullen nemen en er stopt al iemand om ons te helpen. Very kind!
Weer een leuke dag gehad. Zaterdag houden we een relaxochtend en ’s middags gaan we naar het Smithsonian Air & Space museum. ’s Avonds willen we het Capitol in het donker zien. Als we 1 dag korter in Washington waren, was het ook voldoende geweest. De bezienswaardigheden liggen allemaal redelijk dicht bij elkaar.
Morgenmiddag vliegen we weer terug naar Amsterdam. Overdag willen we nog naar de gratis ZOO gaan. Even de panda’s bezoeken.
Gisteravond zijn we nog naar het Capitol geweest omdat we die toch echt in het donker wilden zien. Dat is gelukt. In de stad staan overal elektrische steppen. Via een app kun je deze huren. Wil je niet meer steppen dan stop je de app en kun je de step gewoon achterlaten. Marco zat er al de hele dag op te broeden dat hij dat toch wel eens wilde proberen. Ok, hij gaat op zoek en vindt al snel een step waarmee hij komt aan steppen. Haha dat ziet er relaxed uit.
Officieel moet je 16 jaar zijn om de step te mogen “besturen”. Martijn vindt het echter ook een grappig dingetje en wil de step weleens uitproberen. Ja hoor: bingo. Hij is er niet meer vanaf te krijgen. En zo komt het dat Martijn bij ons blijft die avond en Jeroen alvast met de metro naar het hotel gaat (met een omweg blijkt later want ergens halverwege stopt de metro en moet iedereen overstappen op de bus).
De volgende ochtend is toch echt onze laatste vakantiedag aangebroken. We eten op ons gemak in het hotel (uitgebreid buffet: veel vers fruit, scrambled eggs, wafels, gekookte eieren, diverse broodsoorten en yoghurtvarianten met cruesli, lekkere sapjes etc.) alleen aan hartig beleg doen de Amerikanen niet.
Het plan was om nog naar de Zoo te gaan maar dat wordt dan zo’n race tegen de klok dat we maar besluiten om naar het vliegtuigenmuseum vlakbij het vliegveld te gaan. Het vliegveld ligt ongeveer 30 mijl hiervandaan dus die rit neemt ook nog wat tijd in beslag.
Willy, onze goedlachse Uberchauffeur brengt ons daarheen. Hij vertelt ronduit over zijn daddy en wat voor goede raad die hij hem allemaal heeft gegeven in het leven. Het is een gezellige rit. Zijn vader blijkt een wijs man te zijn geweest dat Marco maar eens vraagt of zijn naam niet toevallig Martin Luther King was 🙂
We dwalen wat rond in het museum vol vliegtuigen, helikopter, een heuse concorde, een spcace shuttle etc. En na een laatste bezoekje aan de Mac Donalds sluiten we onze reis af.
We hebben een zeer goede terugvlucht hoewel Jeroen en Martijn pech hebben met hun schermen in het vliegtuig. Van een aantal rijen werkt het TV/spelscherm niet en zij kunnen dus geen film kijken. Ze vullen de tijd wat met kaartspelletjes en op een gegeven moment ruilen Jeroen en ik van stoel (wij zitten nl. een paar rijen voor hen) zodat hij ook nog een film kan kijken. Martijn blijft zitten en probeert wat te slapen.
We landen rond half acht in de ochtend en thuis verwelkomen we poes Pebbels weer! Nou, het wordt nog een lange dag want we willen zo snel mogelijk weer in het Nederlandse tijdritme komen om zo een jetlag te voorkomen. Dat lukt aardig. ’s Avonds liggen we alle vier vroeg in ons mandje en dromen over New York, walvissen, dikke Amerikanen, donuts, veel cola met refills, pancakes en bomen want die hebben we heel wat voorbij zien komen langs de wegen.