Inmiddels is het alweer zaterdag, De Vierdaagse is voorbij. Wat was het weer gaaf, en wat hebben we het onszelf moeilijk gemaakt!! Volgend jaar weer? Tuurlijk. Weer 50km? Ik waarschijnlijk wel, Erik heeft nog zijn bedenkingen (overigens gaat hij de 50km wel doen als zoon Simon ook meedoet!)
Na alle ellende van de derde dag (die heel stiekem al een beetje op de tweede dag begonnen was), is voor mij de vierde dag enorm meegevallen. Alsof er magisch ’s nachts nieuwe flippers zijn gemonteerd! Erik daarentegen had geen goede dag. Professionals als wij zijn heeft hij dat haarfijn aangevoeld, heeft zich niet laten gekmaken door mij of de 41.000 andere wandelaars en is in een rustig tempo naar de finish gelopen.
Als Pac-Man kwam ik Kersje dan ook al tegen bij de eerste NXP koffie stop. Vandaar hebben we nog een paar kilometer samen afgelegd en zijn we ieder ons weegs gegaan. Niet heel romantisch maar wel het beste voor ons allebei. Uiteraard met de belofte om samen over de finish te gaan.
Ik liep als een speer en met zelfs 1 sokkenwissel minder, ben ik met een flink tempo naar de tweede NXP stop gegaan. Er was wel 1 paracetamolletje nodig om zeurende voeten te onderdrukken, maar dat mag de pret niet drukken.
Inmiddels waren er noodkreten uit Hilversum doorgekomen: het gaat niet goed met Pebbles. Ze heeft nierstenen en daarvan was er ook nog 1 in de nierleider terecht gekomen. Bovendien heeft ze maar 1 goede nier ipv 2. Maandag had ik haar nog gezien toen ik aan het pakken was voor Nijmegen. Zo op het oog niets aan de hand. Maar vanaf dinsdag was het dus goed mis gegaan. Marly was al bij de dierenarts geweest en die was erg pessimistisch!
Tja daar loop je dan ergens in Gelderland te bellen met een traantje in je ogen. Overigens is Pebbles op dit moment in Almere en krijgt ze een vloeistoftherapie, met de bedoeling de nierstenen kleiner te maken. Er is dus hoop, vandaag weten we wellicht meer of dat voldoende aanslaat!
Marly is dus ook niet in Nijmegen geweest om ons in te halen, uiteraard had Pebbles voorrang!
Het lopen ging dus als een speer en ik was dan ook al vroeg bij de tweede NXP stop. Daar heb ik me heerlijk laten masseren. Ook zag ik plekken voor potentiële blaren en die hebben ze mooi afgeplakt voor me. Een soepje en een biertje maakt de rest meer dan compleet! 🙂
Rond een uurtje of twee kwam Erik ten tonele. Helemaal bekaf, z’n voeten hadden echt geen zin meer. Na een korte pauze toch weer deels opgeladen voor de laatste 8,5km naar de finish.
Wat was het weer een feest en we hadden zelfs de indruk dat er nog meer mensen op de been waren dan vorig jaar. Met name tegen het einde stonden de studenten letterlijk op de daken om maar alles te kunnen zien en iedereen aan te moedigen. De laatste kilometers hebben we rustig achter een militair toeterkorps aan gelopen.
Vlak voor de finish zagen we Sylvia, Simon en Paul (verrassing) staan! Natuurlijk apetrots 🙂
Iets verderop zaten Paul en Eveline op de tribune om ons als laatste GAC’er naar de finish te zien lopen.
De beloning in de vorm van twee suffe speldjes hebben we natuurlijk apetrots in ontvangst genomen. Wat was het zwaar (af en toe), wat was het weer gaaf en gezellig (altijd). We hebben onze rode bandjes niet beschaamd. We wisten dat het een avontuur zou worden. We hoorden van een militair dat hij liever met bepakking de 40km doet dan zonder bepakking de 50km. Wij hebben nu beide afstanden gelopen (zonder bepakking natuurlijk) en hebben ondervonden dat de 50km niet bepaald een makkie is!
Na de finish zijn we lekker met z’n allen de stad ingegaan. Siny en Jo hadden al heel strategisch een paar uur lang een hele grote tafel bezet gehouden 🙂 Heerlijk gedronken en gegeten.
Lopend naar ons logeeradres gegaan ( dat lopen ging nog best wel), ingepakt en naar de treinen.
Het was een mooie week. We hebben mazzel gehad met het weer (droog en zeker niet te warm). In totaal hebben 41.235 wandelaars deze editie uitgelopen.